பயணம்......

பயணம்
********
[You must be registered and logged in to see this image.]
ஏற்கெனவே ஒரு பிள்ளையை இந்த மண்ணின்
விடுதலைக்காக உவந்தளித்த ஒரு மாவீரர் குடும்பத்திலிருந்து போராடுவதற்கு
இரண்டாவது வீரனாக வந்திருந்தான் அவன்.
போர
ாட்ட அறிவும் திடமும் அவனுள் பெருகியிருந்தது.

அவன் தன்னைக் கரும்புலியாக இணைத்துக் கொள்ளுமாறு கேட்டுக்கொண்டேயிருந்தான்.
இடைவிடாது அவன் விடுத்துக்கொண்டிருந்த வேண்டுகை அவனின் முயற்சியின் பயனாக ஒருநாள் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது.

இப்போது அவனொரு 'கரும்புலிவீரன்". அதுவும் ஒரு மறைமுகக் 'கரும்புலிவீரன்".
எதிரியின் தலைநகரத்தில் மிக முக்கியமான இலக்கின் மீதான தாக்குதலுக்கு அவன் தெரிவாகினான்.

அவனிடமிருந்த சாரதியத்திறமையில் நம்பிக்கை வைத்து அந்தத் தாக்குதலுக்கான
வெடிகுண்டு வாகனத்தைச் செலுத்தும் பொறுப்பு அவனிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது.
தளத்திலிருந்து தாக்குதல் களத்திற்கு அவன் புறப்பட வேண்டும்.

எல்லாம் சரிவந்து இங்கிருந்து ஒருநாள் புறப்பட்டுப் போனவன்;; பயணம் தடைப்பட்டு மீளவும் முகாம் வர வேண்டியதாயிற்று.
ஆனால், அங்கே களத்தில் அந்தத்தாக்குதலுக்கான ஒழுங்குபடுத்தல்களை அங்கிருந்தவர்கள் தொடர்ந்து மேற்கொண்டபடியிருந்தனர்.
அடுத்த பயணம் சரி வரும் வரையில்... அவன் இங்கிருக்க வேண்டும்.
அந்த நாட்களில் அவனுக்கு இங்கு மேலதிகப் பயிற்சி வழங்கத் தீர்மானிக்கப்பட்டது.
எதிரியின் தலைநகரத்து நவீனத்தெருவில் - சனநெரிசல் மிக்க பகுதியூடாகக்
குண்டூர்தியைச் செலுத்தி; தாக்குதல் இலக்கின் மீது... மோதி வெடிக்க
வேண்டும்.

அவனுக்கான மேலதிகப் பயிற்சி இங்கு ஆரம்பமாகிவிட்டது.
மல்லாவியின் தெருக்களில்; அவன் அசுர வேகத்தில்; வாகனம்; செலுத்தும் பயிற்சியைப் பெற்றுக் கொண்டிருந்த ஒருநாள்.

வெயில் சுட்டெரிக்கும் அன்றைய நாள் காலையில் தொடங்கிய பயிற்சி மதியத்தைத்
தாண்டியும் தொடர் வயிறு பசியில் விறாண்டத் தொடங்கியது. அவன் அதை
வெளிக்காட்டாது தொடர்ந்தும் பயிற்சியில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்தான்.
அவனுக்கு அப்போது பயிற்சியளித்துக் கொண்டிருந்த அந்தத் தளபதிக்கும் கூட
கடுமையான பசி.
கடையில் வேண்டிச் சாப்பிடு வதாக இருந்தால், இருவரிடமும் ஒரு சதம் காசும் கிடையாது.

ஒருவரின் முகத்தை மற்றவர் பார்த்துக்கொண்டிருக்க - வெட்கத்தை விட்டு அந்தத் தளபதி தான் கேட்டார்.

'மச்சான் சரியா பசிக்குதடா...."
உனக்கு தெரிந்தாக்கள் யாரும் இஞ்சயிருந்தால் சொல்லு... போய்ச் சாப்பிடுவம்....
முகத்தைத் திருப்பித் தளபதி யைப் பார்த்தவன்....
புளுதியைக்கிளப்பி விரைந்து கொண்டிருந்த வாகன இயந்திர ஒலியினூடே சத்தமாக அவசர அவசரமாக மறுத்தான்
இல்ல மாஸ்டர்..
எனக்கு இஞ்ச யாரையும் தெரியாது...

என்ன நினைத்தானோ தெரியாது சற்றுத்தூரம் சென்ற பின்...
ஒரு வீட்டு வாசலில் கொண்டு போய் வாகனத்தை நிறுத்திவிட்டு.... அந்த வீட்டை உற்றுப் பார்த்தான்....
அது வீடல்ல ஓலைக் குடிசை.
வறுமையின் அத்தனை சாயலையும் அப்படியே விழுங்கியபடி மயான அமைதி கொண்டு
குந்தியிருந்தது. உள்ளே போவதா... விடுவதா? அவனுக்குள் தயக்கம்
எழுந்திருக்கும் போல.... தாமதித்தவன் பின்னர் தனக்குத்தானே ஏதோ நியாயம்
கற்பித்தவனைப் போல உள்ளே கூட்டிப் போனான்....

ஆட்கள் வரும்
சத்தத்தைக் கேட்டு எட்டிப் பார்த்த அவனின் தங்கையைப் போன்ற ஒரு தங்கை...
ஏதோ சொல்ல... அவனின் தாயைப் போன்ற ஒரு தாய்... முற்றத்திற்கு வந்தாள்....
முகத்தில் மலர்ச்சியும் - சோகமும் - தவிப்பும் நிறைந்த உணர்வோடு அவர்களை அவள் மௌனமாக வரவேற்றாள்.

எந்த வார்த்தைகளுமின்றி அங்கே மௌனம் மட்டும் தான் நிரம்பிக் கிடந்தது.
குடிசையின் திண்ணையில் தளபதி பசி மயக்கத்தில் அமர... தயங்கித் தயங்கி அந்தக் கரும்புலி வீரனும் அமர்ந்தான்.

அவனின் அம்மாவைப் போன்ற அம்மா எதுவுமே பேசவில்லை...
தங்கையைப் போன்ற தங்கை அவளும் எதுவும் பேசவில்லை....
உள்ளேயிருந்து அப்போது தான் வெளியே வந்த அவனின் தம்பியைப் போன்ற தம்பி அவனும் கூட ஒன்றுமே பேசவில்லை....
சரி... இவனாவது ஏதாவது பேசுவானென்றால் அதுவுமில்லை...
முற்றத்தில் நின்ற முட்கள் நிறைந்த அந்தத் தேசி மரத்தின் இலைகள்... அந்த அம்மாவின் கைகளுக்குள் சிக்குண்டு நசிந்து கொண்டிருந்தது.
அவளினுள்ளே அவளை அழுத்திக் கொண்டிருக்கும் துயர மனதைப் போல...
அந்த மௌனப் பொழுதை அந்த அம்மாதான் கலைத்தாள்.
வந்தவர்களுடன் எதுவுமே பேசாது சின்னவனை அழைத்து.... அவனின் காதுக்குள் ஏதோ சொன்னாள்....

குடிசைக்குள் போன சின்னவன் கையிலெடுத்த பேணியோடு படலையைத் தாண்டிப்
போனான். ஆனால், அவன் போக விருப்பமின்றிப் போய்க்கொண்டிருக்கின்றான் என்பதை
அவனின் நடை உணர்த்தியது.

பலமுறை இப்படிப் போயிருப்பான் போல.
இம்முறையும் எப்படி இப்படிப் போவதென்ற தயக்கம் அவனுள்ளே இருந்திருக்க வேண்டும்...
போனவன்... போகும்போது கொண்டுபோன தயக்கத்தையும் வெட்கத்தையும்
தூக்கியெறிந்துவிட்டுத் துள்ளியோடி வர... அம்மாவின் முகத்திலும்
மலர்ச்சி...
அந்த மௌனப் பொழுதுக்குள் அவர்களுக்கிடையே ஆயிரமாயிரம் போராட்டங்கள் உள்ளே நடந்து முடிந்ததை அவனும் - அவர்களும் நன்கு அறிவர்...
அம்மா தேசிமரத்து இலைகளைக் கைவிட்டு அவர்களுக்காகவே காய்த்திருப்பது போல
கிளைகளில் தொங்கும் தேசிக்காயைப் பிடுங்கிக் கொண்டு உள்ளே போனாள்......
அவர்களால் அவ்வளவுதான் அப்போது முடியும்...

பேணி நிரம்பிய
தேசிக்காய் தண்ணீரோடு அந்த அம்மா வெளியே வந்தாள்... அவளின் விழிகள் இதை
ஏற்றுக்கொள்ளுங்கள் என்று... கெஞ்சுவது போலிருந்தது.
அந்தக் கரும்புலிவீரனுக்கு அம்மாவின் ஏழ்மையைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்க முடியாமலிருந்திருக்கும் போல...

முழங்கால்களில் கைகளை ஊன்றித் தலையைக்கவிழ்த்துவிட்டு... நிலத்தைப்
பார்த்துக் கொண்டிருந்தவனுக்கு அம்மா அருகில் வந்தது கூடத் தெரியாது....
கூடப்போன தளபதிக்கு எல்லாம் விளங்கிவிட்டது.
தேசிக்காய் தண்ணீரை வாங்கிக் குடித்த அந்தத் தளபதி கண்களாலேயே நன்றி சொல்லிவிட்டு கரும்புலி வீரனிடம் சொன்னார்....
'நான் வெளியில் நிக்கிறன் நீ அவையோடு கதைத்துவிட்டு வா..."
இப்போதும் அவசர அவசரமாக அதை மறுத்தான்.
இல்ல மாஸ்டர் கதைக்க ஒண்டுமில்லை... நானும் வாறன்... என்று சொல்லியபடி வெளியில் வந்தவன்; வாகனத்தை வேகமாக ஓட்டத்தொடங் கினான்...

பயிற்சி முடிந்து அவனின் பயண நாளும் வந்தது.
இனி அவன் இங்கிருந்து புறப்பட வேண்டும்.
எல்லோரிடமும் கையசைத்து விடை பெற்றுக்கொண்டிருந்தான்.
இந்தப் பயணம் உறுதியானது. இனி அவன் திரும்பி வரப்போவதில்லை.
புறப்படும் வேளையில் எல்லோரிடமும் விடைபெற்ற அவன்....
தான் ஆழமாக நேசித்த அவனின் அந்த அம்மாவைப் போன்ற அம்மாவிடம் போகவில்லை....
அவனின் தங்கையைப் போன்ற தங்கையிடம் போகவில்லை....
அவனின் தம்பியைப் போன்ற தம்பியிடம் அவனிடமும் போகவில்லை...
ஏன்...?
அந்த அம்மா அவனின் அம்மாவைப் போன்ற அம்மா இல்லை...
அவள் அவனின் தங்கையைப் போன்ற தங்கையில்லை...
அவன் அவனின் தம்பியைப் போன்ற தம்பியுமில்லை...
அவர்கள் அவனின்...
அம்மாவும்...
தங்கையும்...
தம்பியும் தான்...